Ergens hier ver vandaan woont een roodharig jongetje genaamd Quinn in de lichtbundel van een vuurtoren. Hij heeft ruzie met zijn moeder want zijn sokken raken steeds vermist. Tot hij ontdekt waar zijn sokken naartoe verdwijnen. Ze worden weggegrist door kleine wezentjes genaamd Krummelingen. En ze hebben zijn hulp nodig.

Dat is hoe het boek de Krummelingen van Bo Vickery begint. Een spannend avontur voor kinderen, tot de rand gevuld met vreemde wezens en magie. En het mooiste is: ik mag het illustreren. Een hele uitdaging want de Krummelingen is het eerste kinderboek waarvoor ik mag tekenen. Een hele uitdaging. Eentje om met volle teugen van te genieten.

Hoe gaat dat dan in zijn werk? Zo’n kinderboek illustreren. Al doende leert men, dus Bo en ik gingen direct aan de slag. We hebben gebeld en gemaild over hoe veel illustraties er nodig waren, of ze in kleur moesten en wat voor stijl er ongeveer verwacht werd en natuurlijk ook wat zakelijke aspecten. Vordat ik kon beginnen met uitgebreide illustraties maken, moest ik eerst de Krummelingen zelf ontwerpen. Bo had natuurlijk al een heel boek over deze wonderlijke wezentjes geschreven en had er natuurlijk zelf al een beeld van. Gelukkig mocht ik haar manuscript al inzien, wat ik als schrijver alleen al een voorrecht vind.

Het bleken kleine groene mannetjes met antennes, oranje strepen op hun gezicht en grote handen en voeten. Ze gingen gehuld in kleding gemaakt van gestolen sokken. Mijn eerste ontwerp op basis van die omschrijving zien jullie hier links.

Hierbij kom je natuurlijk heel wat uitdagingen bij kijken. Het moeten illustraties worden die goed bij de leeftijd van de lezer passen: niet te kinderlijk, maar ook niet te eng. Het eerste ontwerp was niet onaardig maar te simplistisch, te clean. Zo leken het meer tekenfilmfiguren dan figuren voor een kinderboek. De stijl moest wat losser, met natuurlijk lijn- en kleurwerk en meer details in het gezicht en de kleding, dus volgde het ontwerp hier rechts.

Zoals jullie zien, meer gedetailleerd, iets minder kinderlijk. En het is nu veel duidelijker dat hij een gestolen sok aan heeft, met een verloren knoop om de boel bij elkaar te houden. Deze stijl werd goedgekeurd door Bo, dus we konden door met illustreren.

Soms kom je ook dingen tegen waar je een beetje nerveus van wordt in zo’ n proces. In dit geval werd duidelijk dat Bo deze wezentjes bedacht had met grote handen maar zonder duim. Dat is op zich natuurlijk een leuk gegeven maar een zenuwpees als ik word dan direct nerveus dat mensen zullen denken dat ik geen handen kan tekenen. En handen zijn al zo berucht moeilijk te tekenen.

Dat zijn het soort onzekerheden waar ik me dan even overheen moet zetten. Ondertussen ben ik hard aan het werk aan de verschillende illustraties die De Krummelingen zullen verrijken. Ik geniet enorm van dit proces en lhet leidt me tot het leren van allerlei technieken en een stijl waarin ik nooit eerder gewerkt heb.
Binnenkort lees je hier meer over hoe zo’ n illustratie tot stand komt.

Lees meer over Bo Vickery op: blog.bovickery.eu